Vetrarferð

Suðureyja Nýja Sjálands hefur verið viðfangsefnið síðustu vikur. Við gistum fyrstu nóttina hjá frænku Hrannar (hún á skyldfólk út um allt hérna). Þau voru afskaplega gestrisin og bjuggu í húsi sem var kynt með einum viðarofni (6 herbergi). Næst fórum við í Abel Tasman þjóðgarðinn sem er alveg æðislegur. Þetta er einhver vinsælasti staðurinn hérna en þar sem það er hávetur þá áttum við staðinn nánast út af fyrir okkur. Við tókum "vatnaleigubíl" inn í þjóðgarðinn og fórum fyrstu dagleiðina á sjókajak með fram fallegri strandlengju fram hjá selavöðum og sandströndum. Nóttinni var eytt í frumstæðum trékofa og svo var gengið um 24 km til byggða í gegnum skóginn meðfram ströndinni.

Til að horfa á úrslitaleikinn á EM með nokkrum Þjóðverjum á hostelinu okkar, þurftum við að vakna klukkan hálfsjö sem er eiginlega fullsnemmt þegar maður er í fríi. Þjóðverjarnir áttu ekki í neinum vandræðum með að vakna og sumir fengu sér meira að segja bjór í morgunmat. Eftir það keyrðum við niður vesturströndina þar sem rigningin nær víst einhverjum 7000mm á ári. Við fögnuðum 8 ára afmælinu okkar í Greymouth, gistum á Hotel Revington, fórum í skoðunarferð um Monteith's Brewery og borðuðum "all you can eat BBQ", sem stóð ekki alveg undir nafni en dagurinn var nú samt góður þar sem mér tókst að koma Hrönn á óvart með því að kaupa handa henni Paua eyrnalokka (það er erfitt að kaupa óvænta gjöf handa einhverjum sem maður er með 24 tíma á sólarhring). Eftir að hafa kíkt aðeins á Frans Josef skriðjökulinn í smá rigningu keyrðum við lengra suður á bóginn og lentum í svo gríðarlegri rigningu að það sást varla út úr augum.
Í suður-Ölpunum, eins og þeir kalla fjallgarðinn sinn hérna, gistum við í Wanaka og Queenstown sem eru afskaplega fallegir bæir við fjallavötn. Við reyndum fyrir okkur á snjóbrettum sem var mjög gaman þar til fjallinu var lokað út af snjóbyl. Rútan sem við vorum á þurfti að stoppa til að keðja, þótt það væri nú ekki mikill snjór. Dekkin á rútunni voru hins vegar algerlega munsturlaus svo keðjurnar eru skiljanlegar. Nagladekk virðast óþekkt fyrirbæri hérna en hins vegar er sums staðar skylda að vera með keðjur ef færðin er ”þung”.

Við keyrðum norður eftir austurströndinni og stoppuðum á fjölmörgum stöðum til að skoða dýralíf og náttúrufegurð á leiðinni til Dunedin, sáum m.a. mörgæsir, sæljón og albatrossa. Í Dunedin gengum við eftir átthyrndum götum í miðbænum sem kallast the Octagon. Á leiðinni til Christchurch stoppuðum við á strönd með fullt af stórum kúlalaga steinum (1-2m í þvermál). Ég las jarðfræðiútskýringu á því hvernig þeir urðu til en ég ætla ekki að svæfa ykkur. Í Christchurch, sem er mjög falleg borg, var tímanum eytt í að þramma um götur bæjarins í sólskini og prófa kaffihúsin og veitingastaði.

Núna erum við komin ”heim” til Auckland aftur, alvara lífsins tekin við, ég að byrja í skólanum aftur og Hrönn í atvinnuleit. Við gáfum okkur samt tíma til að fara á kvikmyndahátið hérna í gær, við sjáum brasilísku myndina Tropa de Elite í risastóru leikhúsi og mælum eindregið með henni, hún nær spennu og gríni Hollívúdd mynda en er um leið átakanleg þar sem viðfangsefnið er talsvert raunverulegra en maður á að venjast.